141 I tegenwoordigheid

tweede deel : Het voor-zich-zijn

EERSTE HOOFDSTUK

I De tegenwoordigheid bij zichzelf

• 141 /// JST Dat extatische karakter (zie Heidegger) van de menselijke-werkelijkheid valt terug in een dingmatig en blind op-zich als er niet opdoemt uit het bewustzijn van ek-stase
• 142 “Het zijn van het bewustzijn” schreven we in de inleiding, “is er zijn waarvoor, in z’n zijn, het zijn in het geding is
  • 142 […] dit wordt uitgedrukt in de term : het zijn is wat het is
    • In het op-zich / zijn-op-zich / op-zich-zijn is niet één zijns deeltje dat afstandloos tot zichzelf is
      • Er is in het aldus opgevatte zijn niet de geringste aanzet tot dualiteit;
        • dat drukken we uit met de woorden dat de zijnsdichtheid van het op-zich oneindig is
• 143 Het ontologische oordeel “geloof is bewustzijn (van) geloof” kan dan ook in geen geval worden opgevat als een identiteitsoordeel: het subject en het predikaat verschillende radicaal van elkaar, maar wel binnen de onlosmakelijke eenheid van een zelden zijn
• 143 Samenvattend: bewustzijn en geloof is niet hetzelfde
  • Alleen op reflexief niveau kunnen we een epoche, een tussen haakjes plaatsen, ondernemen, kunnen we afzien van wat Husserl het “Mi”
• 144 Bewustzijn (van) geloof en geloof zijn dus een en hetzelfde zijn, waarvan absolute immanentie het kenmerk is.
  • Maar zodra we daar zijn willen vatten,
    • glijdt het tussen onze vingers door in staande tegenover een aanzet tot dualiteit,
    • hebben we te maken met een spel van spiegelingen want het bewustzijn is spiegeling;
    • maar juist afspiegeling is het dat wat speelt en
      • als we trachten het als spiegelend te vatten vervaagt het en komen weer uit bij de spiegelingen
• 144 Deze structuur van spiegelende-spiegelingen heeft verwarring gewekt onder de filosofen die haar krachten te verklaren
  • door een eindeloze regressie, hetzij door,
  • zoals Spinoza, een idee-idee te poneren met een idee-idee-idee enzovoort vereist,
  • hetzij door, in de trant van Hegel, de terugkeer tot zichzelf als het werkelijk oneindige te definieert

06-07-2020 Het koekjesblik van Verkade effect.    Idee            Idee Idee         Idee Idee-Idee          et cetera

• 144 Samenvattend: we moeten de term “zichzelf” bestuderen
• 144 /// JST Het zich kan geen eigenschap van het op-zich-zijn zijn
• 144 Het zich verwijst, maar het verwijst nu juist naar het subject
• 145 In feite kan het zich niet worden gevat als iets wat werkelijk bestaat:
  • het subject kan zichzelf niet zijn, want door het samenvallen met zichzelf verdwijnt het “zich”, zoals we hebben gezien
    • maar het kan evenmin zichzelf niet zijn, aangezien het “zich” aanduiding van het subject zelf is
    • het zich vertegenwoordigen door zijn ideële afstand binnen de immanentie van het subject in relatie tot zichzelf,
      • een manier om niet met zichzelf samen te vallen,
        • om te ontsnappen aan de identiteit terwijl hij deze als eenheid poneert,
          • kortom,
            • om voortdurend in een instabiel evenwicht te verkeren tussen de identiteit als absolute samenhang zonder een spoor van verscheidenheid en de eenheid als synthese van een veelheid
            • dat zullen we tegenwoordigheid bij zichzelf noemen
• 146 Maar als we nu vragen:
  • wat scheidt het subject van zichzelf,
    • zijn we gedwongen te erkennen dat dat niets is.
      • Wat gewoonlijk scheidt, is een afstand in de ruimte, een tijdspanne, een psychologisch geschil
      • of gewoonweg de individualiteit van twee mede aanwezigen
        • kortom
          • een gekwalificeerde werkelijkheid
• 146 Maar in het geval dat ons bezighoudt kan niets het bewustzijn (van) geloof scheiden van het geloof, aangezien het geloof niets anders is dan het bewustzijn (van) geloof
• 147 Nu wordt duidelijk waarom we, toen we zonder leidraad dat prereflexieve ik onderzochten, nergens het niet hebben aangetroffen:
  • het niet is niet aan te treffen, is niet te onthullen op de manier waarop een zijn kan worden aangetroffen en onthult
  • het niet is altijd een elders
• 147 Die voortdurende act waardoor het op-zich zich gedegradeerd tot tegenwoordigheid bij zichzelf, zullen we de ontologische daad noemen