Kant deelt de menselijke kennis in in a priori en a posteriori-kennis. A priori is de kennis waarvoor je geen waarneming in de wereld nodig hebt. Denk bijvoorbeeld aan de som ‘1+1=2’ – je hebt geen zintuigen nodig om deze op te kunnen lossen. A posteriori-kennis kan juist alleen gebaseerd worden op de zintuiglijke ervaring van de wereld.

Volgens Kant kunnen verstandelijke (a priori)- en empirische (a posteriori)-kennis niet zonder elkaar bestaan. Met die stelling bouwt hij een brug tussen de empiristen, die beweren dat kennis alleen gefundeerd kan zijn op de ervaring, en de rationalisten, die stellen dat kennis alleen voort kan komen uit het verstand. ‘Gedachten zonder inhoud zijn leeg, aanschouwingen zonder begrippen zijn blind’, schrijft Immanuel Kant.